کرفس APIUM GRAVEOLENS
این گیاه به تیره “اومبلیفرا” (Umbelliferae) تعلق دارد و بومی مناطق مدیترانه است، اما به صورت وحشی نیز در مناطق غربی آسیا و شمال اروپا یافت می‌شود. این گیاه به عنوان یک گیاه دو ساله شناخته می‌شود و بلندی رویه های آن معمولاً متغیر است.
از نظر ساقه:
در سال اول نسبتا کوتاه ساقه ها تولید می‌شود که برگها و دمبرگهای کرفس بر روی این ساقه های کوتاه متمرکز می‌شوند. اما در سال دوم، پس از تجربه سرمای شدید، ساقه گل دهنده با ارتفاع بلندی رشد می‌کند که در انتهای آن، گل آذین تشکیل می‌شود.
از نظر ریشه:
این گیاه دارای ریشه‌های نسبتاً عمیقی است و ریشه‌های جانبی فراوانی دارد که به تامین آب و املاح برای گیاه کمک می‌کنند. این ویژگی‌ها باعث نیاز بیشتر به آبیاری برای کرفس می‌شوند.
از نظر برگ:
برگ های کرفس دارای بریدگی‌های بسیار زیادی هستند و نوع و شکل برگ در ارقام مختلف این گیاه متفاوت است.
از نظر گل:
کرفس گیاهی است که دارای گل آذین چتر مرکبی است، و در این گل آذین، گلهای بسیار ریز و سفید تشکیل می‌شوند.
بذرگیری :
برای بذرگیری از کرفس، در فصل پاییز تعدادی از بوته‌های قوی و سالم را انتخاب می‌کنند و آنها را به فواصل حدود ۵۰ سانتیمتری از یکدیگر در خاک می‌کارند. سعی می‌کنند که در طول زمستان، سرما به بوته‌ها صدمه نزند. در مواجهه با سرمای شدید، بوته‌ها را با برگ خشک می‌پوشانند. در اوایل فروردین ماه سال بعد، زمانی که شرایط هوا بهتر و مساعد می‌شود، برگ‌های خراب شده از بوته‌ها را بریده و از آن زمان به طور تدریجی بوته‌های کرفس شروع به گل دادن و بذر می‌دهند. بذرهای این گیاه بسته به شرایط اقلیمی محل، معمولاً در ماه‌های مرداد و تیر تا به اواخر تیرماه به نضر می‌رسند.