چکیده:
طبیعت، استادی است که همواره در طراحی‌های خود از زبر دستی و مهندسی چیره است. این هنر طبیعت در ایجاد سازه‌ها و اسکلت‌هایی که از نظر استحکام و دوام، ساده‌ترین، متناسب‌ترین، و مؤثرترین باشند، مؤثر است. یکی از ویژگی‌های جالب طبیعت این است که فرم یک جسم و اجزاهای آن با یکدیگر در ارتباط متقابلی هستند.
در قرن بیستم، پیشرفت تکنولوژی و تحولات در زمینه پژوهش توسط برخی معماران و مهندسان، امکان ساخت سازه‌های سبک و با وزن کم را فراهم کرد. این پیشرفت‌ها تنها با الهام از ساختارها و تئوری‌های طبیعی امکان‌پذیر بوده و به‌عنوان یکی از دستاوردهای بزرگ در زمینه معماری و مهندسی محسوب می‌شوند.
معماری می‌تواند در تقلید از طبیعت به سه رویکرد مختلف پیش‌برود: رویکرد فرمی که طبیعت را به عنوان نماد و سمبل معماری می‌شناسد، رویکرد سازه‌گرا که به ساختارهای اجسام طبیعی از نظر ساختاری می‌پردازد، و رویکرد تکامل‌گرا که الگوهای رشد موجودات یا ارگانیسم‌های طبیعی را به عنوان مدل های معماری مطالعه می‌کند. در این مقاله به بررسی نگاه دوم یعنی رویکرد سازه گرا می‌پردازیم.
در ادامه، به سازه‌های کابلی، سازه‌های بادی، و سازه‌های پوسته‌ای از جمله نمونه‌های بارز این رویکرد در معماری می‌پردازیم.
کلمات کلیدی مقاله:
- سازه های سبک
- سازه های مقاوم
- الهام از طبیعت
- رویکرد سازه‌گرا
- سازه‌های کابلی
- سازه های بادی
- سازه های پوسته‌ای
فهرست مطالب
- سازه هاى کابلى
- سازه های بادی
- سازه هاى پوسته اى
- سازه های ژئودزیک
- نتیجه گیرى