مقاله مراقبت های ویژه پس از بیهوشی و جراحی به بررسی نکات اساسی در مرحله ریکاوری بیماران پس از عمل جراحی و بیهوشی می‌پردازد. این پاورپوینت شامل مباحثی نظیر مانیتورینگ فیزیولوژی، راهبردهای مراقبتی پس از بیهوشی، کنترل درد، و پیگیری نشانگان احتمالی انسداد راه هوایی است.
ریکاوری
واحد مراقبت بعد از بیهوشی (PACU) با هدف فراهم کردن مراقبت حداکثری برای بیمارانی که از تأثیرات فیزیولوژیک فوری بیهوشی و جراحی بهبود می‌یابند طراحی شده است. این واحد از لحظه ترک اتاق عمل تا زمانی که بیماران به مانیتورینگ کمتر نیاز دارند و حتی در مواردی به کارکرد مستقل در محیط خانگی باز می‌گردند مراقبت ارائه می‌دهد.
همچنین PACU این امکان را به بیماران می‌دهد که نیاز به مراقبت خاصی دارند و تخت خالی در بخش های ویژه موجود نیست در این واحد بهبود یابند. برای دستیابی به این اهداف PACU باید به طور کامل مجهز باشد تا بتواند بیماران ناپایدار را مانیتور کرده و در صورت لزوم اقدام به احیاء آن‌ها نماید در همین حال یک محیط آرام برای راحتی و ریکاوری بیماران پایدار نیز ایجاد کند. این امکانات PACU را به یک نقطه استراتژیک که نزدیک به اتاق عمل قرار دارد تبدیل می‌کند.
پذیرش در واحد مراقبت های بعد از بیهوشی
بلافاصله پس از ورود بیمار به واحد ریکاوری پس از بیهوشی (PACU)، متخصص بیهوشی موظف است پرستار PACU را با جزئیات کامل تاریخچه پزشکی بیمار آشنا کند از جمله وضعیت طبی فعلی، تاریخچه بیهوشی و جزئیات جراحی توجه ویژه باید به مانیتورینگ علایم حیاتی مثل اکسیژناسیون (با استفاده از پالس اکسیمتر)، تهویه (شامل فرکانس تنفس و راه هوایی بازبودن) کاپنوگرافی و گردش خون سیستمیک (شامل فشار خون، ضربان قلب و EKG) اختصاص یابد. ویتال‌های علیه مواقع خاصی که نیاز به بررسی دارند باید چک شوند اما حداقل هر 15 دقیقه یکبار باید این چک‌ها صورت گیرد.
اختلالات فیزیولوژیک در دوره ابتدایی بعد از عمل
در دورهٔ ابتدایی پس از عمل اختلالات فیزیولوژیک گسترده‌ای که سیستم‌های ارگانی مختلف را تحت تأثیر قرار می‌دهند باید در حین بیداری از بیهوشی و جراحی در واحد ریکاوری پس از بیهوشی (PACU) تشخیص داده و مورد درمان قرار گیرند. از میان این اختلالات تهوع و استفراغ و نیاز به پشتیبانی راه هوایی فوقانی و افزایش فشار خون سیستمیک (HTN) به عنوان عوارض شایع پیش می‌آیند. علاوه بر این مرحله انتقال بیماران از اتاق عمل به PACU یک بازه زمانی حساس است در طی آن بیماران به طور قابل توجهی حساسیت به انسداد راه هوایی از خود نشان می‌دهند.
انسداد راه هوایی فوقانی
انسداد راه هوایی در دوره پس از عمل یکی از عارضه های شایع و مخرب است. علت شایع ترین انسداد راه هوایی در مرحله ریکاوری به دلیل از دست رفتن تون عضلات فارنژیال در بیماران تحت سدیشن یا با کاهش سطح هوشیاری رخ می‌دهد. اثرات باقی مانده دپرسانت‌ها به صورت تنفسی و وریدی و اثرات داروهای شل کننده با از دست رفتن تون فارنژیال در دوره فوری پس از عمل تاثیر گذار هستند.
در بیماران سالم عضلات فارنژیال به همراه عضلات دیافراگم هماهنگ می‌شوند تا زبان را به سمت جلو حرکت داده و بر این ترتیب راه هوایی را در برابر فشار دمی منفی ایجاد شده توسط دیافراگم باز نگه دارند. این فعالیت در حین خواب سرکوب می‌شود و کاهش تون عضلانی باعث تشدید انسداد راه هوایی می‌شود. انسداد ثانویه با باز کردن راه هوایی از طریق مانور جاوتراست یا استفاده از فشار مداوم مثبت راه هوایی از طریق ماسک صورتی قابل رفع است. ساپورت راه هوایی تا زمانی که بیمار از اثرات داروهای تزریق شده طی بیهوشی خلاصی نیافته الزامی است. در برخی موارد استفاده از راه هوایی دهانی یا نازال LAM یا لوله تراشه ممکن است مورد نیاز باشد.
فهرست مطالب مقاله مراقبت های ویژه پس از بیهوشی و جراحی
ریکاوری
پذیرش در واحد مراقبت های بعد از بیهوشی
اختلالات فیزیولوژیک در دوره ابتدایی بعد از عمل
انسداد راه هوایی فوقانی
بلوک باقی مانده نوروماسکولار
لارنگواسپاسم
ادم راه هوایی
آپنه خواب
مدیریت انسداد راه هوایی
مانیتورینگ باز بودن راه هوایی طی انتقال
هایپو ونتیلاسیون آلوئولی
فشار مثبت مداوم راه هوایی و تهویه غیر تهاجمی با فشار مثبت:
اسپاسم حنجره(لارنکس)
استفاده از شل کننده های عضلانی
اسپاسم برونش
پنوموتوراکس
سیانوز
تاکی پنه
ناپایداری همودینامیک
هایپرتانسیون داخل شکمی
رابدومیولیز
کرایتریای ترخیص