پاورپوینت خفاش و معماری شامل مطالبی درباره ارتباط میان ساختارهای خفاش و اصول معماری، تاثیر معماری خفاش در طراحی سازه ها، بهره‌گیری از اندیشه های خفاشی در طراحی ساختمان ها و کاربرد های ممکن این تطابق در معماری میباشد.
معماری بیونیک
بناها در معماری بیونیک یا معماری طبیعی با استفاده از مواد شکننده و ناپایدار ساخته می‌شوند یا از مکان‌های طبیعی شگفت انگیزی که در زمین یا صخره‌ها ایجاد شده‌اند، بهره می‌برند. یکی از مثال‌های چشمگیر این نوع معماری، غارها هستند. معماری غاری که عمدتاً جنبه‌ای از معماری مقابر دارد، از دوران باستان وجود داشته و به عنوان یکی از نمونه‌های برجسته این سبک معماری می‌پردازد. معبد های کاتاکومب در شهرهای رم و ناپل و مقابری در کشور لبنان از جمله نمونه‌های شگفت‌انگیز این سبک معماری هستند که تاریخچه و هنر دوران باستان را به تصویر می‌کشند.
کلیساهای سنگی در ارمنستان و همچنین غارهای بزرگ مسکونی که در گورمه ترکیه و ماترا در جنوب ایتالیا کشف شده‌اند، نمونه‌های دیگری از معماری بیونیک یا معماری طبیعی هستند. این بناها احتمالاً به شکلی مشابه با لانه‌های بزرگ موریانه‌ها است که هزاران موریانه را در خود جای می‌دهند. همچنین می‌توان معماری گلی یا خاکی را یکی از شاخه‌های معماری طبیعی در نظر گرفت. شهرهای قدیمی و تاریخی مانند صنعا در یمن و ساختمان‌های گلی دوگانه در کشور مالی نمونه‌های دیگری از این سبک معماری را نمایان می‌کنند.
یکی از طرح‌های معروف و بهترین نمونه‌های معماری بیونیک از آثار لئوناردو داوینچی، نقاش و معمار مشهور، ماشین پرنده است. او این ماشین را بر اساس ساختار بدن یک خفاش طراحی کرد. تفسیر او این بود که خفاش دارای بالهای کاملاً پوشیده‌شده است که هوا را از خود عبور نمی‌دهد و همچنین دارای پوستی مانند پرده است که این بالها را تقویت می‌کند.
حدود 400 سال بعد از طرح داوینچی، کلمنت آدر با الهام از ساختار خفاش، ماشین پرنده را ساخت و در سال 1890 به ارتفاع 15 متری پرواز کرد. این دستاورد نشان‌دهنده تأثیرگذاری و اهمیت مفاهیم بیونیک در توسعه فناوری‌های پیشرفته بوده است.
شناخت خفاش
به عنوان یک پستاندار، خفاشها تنها اعضای جانوری هستند که بالهایی دارند و می‌توانند پرواز کنند. علمی شناخته می‌شوند با نام Chiroptera که به معنی “دست‌های شبیه به بال” است. بالهای خفاشها از بالهای پرندگان متفاوت هستند و ساختاری منحصر به فرد دارند. پوست بالهای خفاشها به شکل چرمی است و دارای ویژگی انعطاف‌پذیری خاصی است که باعث می‌شود این بالها بین استخوان‌های دست و انگشتان خفاش کشیده شده و از این طریق کنترل حرکات پروازی خود را به عمل آورند.
همچنان که بسیاری از دیگر پستانداران، خفاشها هم دندان‌ها و موها را دارا هستند و از این موارد برای ادامه چرخه زندگی و تولید نسل‌های جدید استفاده می‌کنند. وقتی یک ماده خفاش آماده به تولید نسل جدید می‌شود، او موقعیت و حالتی را تنظیم می‌کند که بتواند نوزاد خود را به درستی دریافت کند. این نوزاد از لحظه تولد به طور عمودی از سر خود آویزان می‌ماند، این اقدام به او امکان می‌دهد تا در لحظه تولد، بچه‌اش را با دم خود بگیرد و مراقبت کند.
بسیاری از خفاشها بچه‌های خود را در طول تابستان در همان مناطقی که سکونت دارند بزرگ می‌کنند. این رفتار به خاطر فرصت‌ها و منابع غذایی فراوان در این فصل میباشد. تولیدمثل در خفاشها نسبت به بسیاری از پستانداران کوچک دیگر کمتر است. بیشتر ماده‌ها فقط یک بار در سال یک بچه را به دنیا می‌آورند. این استراتژی تولیدمثل ممکن است به علت محدودیت منابع و نیازهای خاص خفاشها در فرآیند تولیدمثل آنها تطابق یافته باشد.
بچه‌های خفاش توسط مادرشان برای مدتی طولانی پرستاری و مراقبت می‌شوند. خفاش‌های مادر بچه‌های خود را نزدیک خود نگه می‌دارند و برای حفظ حرارت بچه‌هایشان و حفاظت از آنها، بالهای خود را به دور آنها می‌پیچند. این اقدام باعث می‌شود که بچه‌ها در محیطی گرم و ایمن باشند و از خطرات خارجی محافظت شوند. این مرحله از مراقبت مادرانه در زندگی خفاشها بسیار مهم است و نقش مهمی در رشد و توسعه سالم بچه‌های خفاش ایفا می‌کند.
در شب، نوزاد خفاش به موهای تن مادرش می‌چسبد و همراه او برای یافتن غذا می‌رود. این نوزاد با تن مادر به یک نقطه مناسب می‌رسد تا از مادر تغذیه بگیرد. وقتی که وزن بچه‌خفاش به اندازه‌ی کافی افزایش پیدا کند، مادر به تنهایی برای شکار غذا می‌رود و بعداً آن را به بچه‌اش در لانه باز می‌آورد. این روش ادامه می‌یابد تا زمانی که خفاش نوجوان به سنی بین چهار تا هفت هفته از تولد برسد و توانایی شکار کردن غذا را داشته باشد. در این مرحله، نوجوان خفاش به همراه مادر به خارج از لانه می‌رود تا شکار کنند و این فرآیند به تدریج نوجوان خفاش را به مستقلی در جستجوی غذا تبدیل می‌کند.
خفاشها به عنوان جانوران اجتماعی شناخته می‌شوند و از ویژگی‌های اجتماعی آنها می‌توان به شکل‌گیری انجماد‌ها (گروه‌های بزرگ خفاشها در غارها) و تبادل اطلاعات درباره‌ی مکان‌یابی منابع غذایی اشاره کرد.
خفاشها در آب و هوای سرد می‌توانند به خواب زمستانی بروند و از این روش برای بقای در شرایط سخت استفاده می‌کنند. در پاییز، وزن آنها زیاد می‌شود و لایه‌ای از چربی به بدنشان اضافه می‌شود که به عنوان منبع انرژی در طی مدت خواب زمستانی خدمت می‌کند.
اگر خفاشی قبل از رسیدن بهار و گرم شدن هوا از خواب زمستانی بیدار شود، به دلیل تباطل متابولیسم آنها، مصرف غذایی زیادی برای حفظ دمای بدنشان نیاز دارند. این مصرف بالا به احتمال زیاد منجر به گرسنگی و ضعف شدید می‌شود، زیرا مواد غذایی ذخیره شده در لایه چربی در طی خواب زمستانی تا جای ممکن مصرف می‌شود. به همین دلیل، بیدار شدن زودهنگام از خواب زمستانی می‌تواند برای خفاشها عواقب جدی داشته باشد.
در مناطق گرمسیری، تنها تعداد محدودی از خفاشها قادر به شکار قورباغه، ماهی یا پرنده‌های کوچک به عنوان منبع غذایی خود هستند. سایر خفاشها اغلب به مصرف شهد گلها، جذب گرده‌های گلها یا انتخاب میوه‌ها در تغذیه‌ی خود می‌پردازند. در مناطق گرم و مرطوب وسط و جنوبی آمریکا، نسخه‌ی منحصر به فردی از خفاشها به نام خفاش خون‌آشام وجود دارد که از خون پستانداران و پرندگان به عنوان منبع غذایی خود استفاده می‌کند. با این حال، لازم به ذکر است که این گونه تنها یکی از انواع مختلف خفاشها در این مناطق هستند و بسیاری از دیگران رژیم‌های تغذیه‌ای متنوع‌تری دارند.
خفاشها در واقعیت حیواناتی بی‌آزار و کمرویی هستند. به دلیل ویژگی‌های خود، دانشمندان برخی جنبه‌های رفتاری خفاشها را با “موش‌های بزرگ بالدار” مقایسه می‌کنند. یکی از اختلافات مهم میان خفاشها و پرندگان این است که پرندگان پس از پرواز به زمین فرود می‌آیند، در حالی که خفاشها به جایی آویزان می‌شوند. این وضعیت نه تنها به آنها امکان صعود آسان به هوا را می‌دهد بلکه به عنوان یک مکان استراحتی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
همچنین، پرندگان در هنگام استراحت بالهای خود را جمع می‌کنند تا بهینه‌تر گرما حفظ کنند، در حالی که خفاشها بالهای خود را به دور بدنشان می‌پیچند تا جلوگیری از از دست دادن حرارت کنند. این تنظیمات و ویژگی‌های منحصر به فرد خفاشها باعث می‌شود تا در محیط‌های متنوعی مثل غارها، جنگل‌ها و شهرها زندگی کنند و نقش مهمی در اکوسیستم‌ها بازی کنند.
از منظر پزشکی نیز می‌توان تأکید کرد که خفاشها به عنوان حیواناتی بسیار تمیز شناخته می‌شوند و از نظر بهداشتی بسیار مرتب و تمیز عمل می‌کنند. آنها به یکی از تمیزترین حیوانات شهرت دارند و به راحتی مقاومت در برابر بیماری‌های مختلف را از خود نشان می‌دهند. همچنین، ارزش پزشکی و درمانی دیگری که در مورد خفاشها وجود دارد، این است که آنها پادزیست‌های مفیدی تولید می‌کنند. از این پادزیست‌ها برای درمان بیماری‌های قلبی و استفاده از مواد ضدانعقاد خون که در بزاق گونه‌های خون‌آشام یافت می‌شود، می‌توان بهره‌برد. این ویژگی‌های ویژه خفاشها در زمینه پزشکی امکانات بسیار جالبی را برای تحقیقات و درمان بیماری‌ها ارائه می‌دهد.
غارها می‌توانند برای خفاشها مکان‌های مناسبی برای پناهگاه و استراحت در طول سال باشند. اما خفاشها در طی ماه‌های زمستان معمولاً به یک وضعیت غیرفعال تبدیل می‌شوند. در این ماه‌های غیرفعال، آنها عمدتاً به صورت گروهی روی دیوارها یا سقف مانند توپ‌های کوچکی جمع می‌شوند.
خفاش‌های زمستان‌خواب به یک نوع عمیق از خواب فرو می‌روند که در طی آن تنها چند گرم چربی ذخیره‌شده در بدن خود را مصرف می‌کنند. این وضعیت برای حفظ انرژی در دورانی که غذا زمینه‌ای ندارد و دما پایین است بسیار مهم است. به عبارت دیگر، آنها تنها به میزان کمی از انرژی نیاز دارند تا زنده بمانند تا وقتی که شرایط محیطی بهبود پیدا کند و آنها به فعالیت‌های روزانه خود ادامه دهند. این رفتار طبیعی برای حفظ بقا در شرایط دشوار زمستانی است.
چرا خفاشها وارونه اند
موارد متعددی برای توجیه این امر وجود دارد که توضیح می‌دهند چرا خفاشها به سقف غار آویزان می‌شوند. این شیوه وارونه‌شدن بهترین راه برای شروع پرواز در این موجودات است. به عکس از پرندگان، خفاشها نمی‌توانند از سطح زمین پرواز را آغاز کنند. بالهای آنها به اندازه‌ای نیروی بالا برای تولید لیفت از نقطه صفر ارتفاع روی زمین فراهم نمی‌کند. پاهای پشتی خفاشها بسیار کوچک و ناکافی برای دویدن سریع به منظور تولید نیروی لازم برای از زمین پرتاب شدن هستند. به جای آن، آنها از چنگال‌های پشتی خود برای تعلیق در یک نقطه استفاده می‌کنند و سپس از آن نقطه سقوط می‌کنند تا پرواز خود را آغاز کنند. این استراتژی به خفاشها امکان می‌دهد تا با اطمینان و با کمترین زمان و انرژی به پرواز بپردازند.
خفاشها به هنگام خواب هم به حالت آویزان و وارونه می‌خوابند تا در صورت نیاز و برای فرار، به سرعت پرواز را از نقطه استراحت خود آغاز کنند. اینکه تنها کافی است پنجه‌های خود را باز کنند، به آنها این امکان را می‌دهد که به سرعت از حالت خواب بیدار شوند و در مواجهه با خطر فوراً واکنش نشان دهند. همچنین، آویزان شدن برای آنها یک راه مناسب برای مخفی ماندن از دید صیادان است. این وضعیت به آنها امکان می‌دهد در مکان‌های پنهان تر و از دید دشمنان خود بهتر حفاظت کنند. این تکنیک از جمله استراتژی‌های تطوری خفاشها است که به آنها در بقا و موفقیت در محیط‌های مختلف کمک می‌کند.
در ایامی که بیشتر شکارچی‌ها و به ویژه پرندگان در حال فعالیت هستند، خفاشها به جمع آمده و در مناطقی که دسترسی محدودی دارند و تعداد کمی از حیوانات می‌توانند به آنجا برسند، جایگاهی انتخاب می‌کنند. این تشکیل گروه به خفاشها امکان می‌دهد تا از دید جهان ناپدید شده و در انتظار شب بمانند تا زمانی که بیشتر از حیوانات شکاری فعال نیستند. این رفتار گروهی، به خفاشها امکان فعالیت در سایه و در امان از خطرات را در مقابل شکارچی‌ها و محیط خارجی فراهم می‌کند.
خفاش ها برای این ویژگی خود تناسب زیادی را پیدا کرده‌اند. به عنوان مثال، وقتی شما دست خود را به دور یک شیءی گره می‌زنید، ماهیچه‌های فراوانی در بازوی شما به حالت انقباض در می‌آیند، که این ماهیچه‌ها به وسیله زنجیره‌هایی از بافت‌های زردپوشانه به انگشتان شما متصل می‌شوند.
هنگامی که یک ماهیچه منقبض می‌شود، زردپی به طرف خود جذب می‌کند و این عمل باعث کشیدن انگشت می‌شود. در مورد پنجه‌های خفاش نیز یک فرآیند مشابهی رخ می‌دهد، با این تفاوت که تاندون‌های آنها فقط به بخش بالایی بدن متصل می‌شوند، نه به یک ماهیچه. وزن بخش بالایی بدن تاندون‌ها را به طرف زیر کشانده و تاندون‌ها نیز به انگشتان متصل شده و آنها را کشیده و باعث گره شدن مشت می‌شوند.
نیروی جاذبه در واقعیت، حالت بسته بودن پنجه‌های خفاش را حفظ می‌کند و چون ماهیچه‌ها به طور منظم منقبض نمی‌شوند، خفاش هیچ انرژی اضافی در این حالت مصرف نمی‌کند. به این ترتیب، می‌تواند تمام روز را در این حالت آویزان بماند. اما برای خارج شدن از این حالت و پنجه‌ها را باز کردن، خفاش ماهیچه‌های خود را خم می‌کند، که به این ترتیب باعث می‌شود پنجه‌ها کشیده شده و باز شوند. این عملی است که خفاشها از طریق تغییر وضعیت ماهیچه‌ها و تاندون‌ها انجام می‌دهند تا به حرکت آزادانه‌تری دست پیدا کنند.
حالت کلنی یکی از ویژگی‌هایی است که به خفاشها گرما و امنیت بیشتری می‌بخشد. در یک کلن، اعضا به یکدیگر حمایت می‌کنند و در صورتی که یک خفاش بیمار شود و نتواند برای خود شکار کند، دیگران به او غذا می آورند. این اقدام به حفظ سلامت کلن و اجتناب از انتقال بیماری به دیگر اعضا کمک می‌کند. علاوه بر این، در کلن‌های خفاشی، ارتباطات پیچیده‌ای برقرار می‌شود. اعضا با یکدیگر ارتباطات اجتماعی پیچیده‌ای دارند که به آنها کمک می‌کند در مواقع خطر و در شکار بهتر همکاری کنند و اطلاعات را به اشتراک بگذارند. این تعاملات اجتماعی به خفاشها کمک می‌کند تا بهترین استفاده را از منابع محیطی خود کنند و در مقابل تهدیدها مقاومت نمایند.
فهرست مطالب
معماری بیونیک
شناخت خفاش
چرا خفاش ها وارونه اند
رادار خفاش
کنترل جمعیت حشرات توسط خفاش ها
راسته خفاش ها
معرفی گونه هایی از خفاش
ایده گرفتن از خفاش ها
معماری خفاشی